Wolni i Solidarni

Waldemar Łysiak, DoRzeczy, nr 11, 11-17.03.2019 r

Kazano mi zabrać głos a propos najmodniejszego terminu, którym okładają się dziś strony polityczne HI RP, czyli tzw. „ mowy nienawiści ”, zatem niżej kilka refleksji tyczących tego zjawiska i tego sformułowania. Nie jest ono ani nowe, ani lokalne. Równie brutalna wojna polsko-polska buzowała sto lat temu, gdy endecy szkalowali Piłsudskiego „nienawistnym językiem”, a piłsudczycy odgryzali się im ze wszech sił. Nie ma już państwa wolnego od politycznych „hejtów” tyczących ważnych figur (gdy szef brytyjskiej dyplomacji, Boris Johnson, napisał w „Sieci”, że kobiety noszące burkę wyglądają niczym skrzynka na listy lub niby bandyta rabujący bank — został internetowo ukrzyżowany jako producent „mowy nienawiści”, co też spotkało znanego aktora, Rowana Atkinsona, który wziął ministra w obronę). Czytaj dalej „Mowa nienawiści”

Paweł Lisicki, DoRzeczy, nr 26, 24-30.06.2019 r.

Od czasu, kiedy to Izrael, w związku z nowelizacją ustawy o IPN, wypowiedział Polsce swoistą wojnę propagandową, ukazało się bardzo wiele tekstów, wypowiedzi, ba, nawet książek, na temat relacji Polaków i Żydów. Wydaje się jednak, że najpoważniejszą i najważniejszą napisał ostatnio Bogdan Musiał. „Kto dopomoże Żydowi…” to książka w pewnym sensie przełomowa, bo pokazuje prawdziwy kontekst, prawne otoczenie i postawę niemieckich władz okupacyjnych wobec Polaków i Żydów. Czytaj dalej Decydujący niemiecki czynnik; Manipulacje i konfabulacje

Wojciech Wybranowski, DoRzeczy, nr 11, 11-17.03.2019 r

Ksiądz Jankowski celowo pomawiał zasłużonego opozycjonistę, by odsunąć od siebie oskarżenia o współpracę z SB – wynika z informacji „Do Rzeczy”. Kim naprawdę był proboszcz Świętej Brygidy?

Kontrowersje i spekulacje, podejrzenia i wątpliwości co do zachowań ks. Henryka Jankowskiego, legendarnego kapelana Solidarności, pojawiały się od lat. Jedni wyrzucali mu sybarycki styl życia, wulgarność, kontrowersyjne gesty i zachowania o charakterze seksualnym, inni wskazywali na charytatywną działalność i jego niewątpliwe zasługi dla podziemnej Solidarności.

W ostatnich dniach oskarżenia o pedofilię i współpracę z SB przybrały na sile. Ile jest w nich prawdy? Czytaj dalej Sekrety prałata

KIM JESTEŚMY?

Narodem dumnym ze swej ponad tysiącletniej tradycji, świadomym swego dziedzictwa kulturowego, ukształtowanego na łacińsko-chrześcijańskim fundamencie, które mamy nie tylko obronić, ale również wzbogacić i przekazać przyszłym pokoleniom. Polska wydobyła się z narzuconego przemocą systemu komunistycznego, ale rządzące do tej pory elity nie potrafiły wykorzystać wielkiej dziejowej szansy i Polska znajduje się dziś na niebezpiecznym zakręcie. Dostrzegamy kryzys, w jakim znalazł się nasz naród i państwo, jednak nie opuszczamy rąk. Podejmujemy wspólny, zorganizowany wysiłek, aby go przezwyciężyć. Dla nas naród istnieje i rozwija się w kulturowo-duchowej jedności, gdzie „NIE MA LUDZI NIEPOTRZEBNYCH”.

DOKĄD ZMIERZAMY?

Ideały „Solidarności” z 1980 roku nie zostały dotąd zrealizowane. Musimy je na nowo określić, wpisać na nasze sztandary i zrealizować. Naszym celem jest stworzenie sprawiedliwego ustroju społecznego i ekonomicznego, opartego na prawie naturalnym i szacunku dla każdego człowieka, w którym będzie praca dla każdego, kto pragnie ją podjąć, praca zapewniająca godne życie i możliwość zawodowego, kulturowego i duchowego rozwoju, w którym znajdzie się miejsce dla milionów przymusowych polskich emigrantów. Człowiek dla państwa będzie przede wszystkim osobą suwerenną i podmiotem polityki. Suma suwerenności obywateli będzie podstawą prawdziwej suwerenności państwa. Cel naszego zorganizowanego wysiłku to: wolny naród w silnym państwie. Stworzymy sprawiedliwy ustrój w Polsce i zaproponujemy go innym narodom Europy. Posłannictwem naszego narodu jest odrodzenie Europy chrześcijańskiej, dumnej ze swego dziedzictwa, promieniującej swą kulturą i bogatym życiem duchowym na inne narody i kontynenty. Czytaj dalej DEKLARACJA PROGRAMOWA RUCHU JEDNOŚĆ NARODU

Waldemar Łysiak, DoRzeczy, nr 10, 4-10.03.2019 r.

Furorę robi nad Wisłą od paru miesięcy słowo „symetria” (plus jego pochodne: „symetryzm” „symetryści”). Mianem (zazwyczaj epitetem) „symetryści” określa się figury publiczne, które stoją w rozkroku między dwoma obozami zwalczającymi się w Polsce dzisiaj, lub przynajmniej komentują/krytykują działania obu stron stosując te same kryteria, bez ulgowej taryfy. Michał Szułdrzyński o dziennikarzach niepodporządkowujących się drapieżnym regułom „wojny polsko-polskiej „Tych niewielu, którzy nie chcą się poddać logice sporu politycznego i czasami robią szpagat, nazywa się symetrystami” (2018). Niegdyś nazywano to obiektywizmem, a nie „symetryzmem”, i uważano za cnotę. Bywało, że kosztowną, co się nie zmienia — głośne są dziś dymisje dane przez Salon paru „pismakom” (Rafał Woś, Grzegorz Sroczyński), którzy popełnili „ błąd symetiyzmu ”. Czytaj dalej Symetria

Jan Piński, Warszawska Gazeta, nr 24, 14-20.06.2019 r.

4 czerwca to święto komunistów, którym udało się zachować wpływy i nie ponieść konsekwencji za kolaborację z Sowietami.

– 30. rocznica wyborów do tzw. Sejmu kontraktowego, która przypadła 4 czerwca, nie powinna być uważana za święto wolności. To dzień, w którym komuna co prawda upadła, ale, niestety, na przysłowiowe cztery łapy. Sejm kontraktowy gwarantował większość (65 proc.) przedstawicielom reżimowych ugrupowań (Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej i jej marionetek: Stronnictwa Demokratycznego i Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego). Wolne wybory dotyczyły 35 proc. składu sejmu i 100 proc. składu nowo utworzonego senatu. Rządzący komuniści te wybory z kretesem przegrali. Wygrali jednak transformację systemu dzięki układom z wybranymi przez siebie opozycjonistami. Fundamentem tzw. rozmów Okrągłego Stołu i poprzedzających rozmów w Magdalence (ośrodek konferencyjny Ministerstwa Spraw Wewnętrznych pod Warszawą) była bezkarność dla dzielących się władzą (bo bynajmniej jej nie oddających) komunistów. Gdy w 2017 r. Władysław Frasyniuk, jeden z liderów tamtych rozmów, powiedział w wywiadzie o „pokonaniu komunistów” błyskawicznie sprowadził go na ziemię szef Sojuszu Lewicy Demokratycznej (spadkobiercy PZPR), Włodzimierz Czarzasty. „Drogi Władysławie Frasyniuku! Żeście komunistów pokonali? No nie. Wyście się z nami, k…., przy Okrągłym Stole i 4 czerwca 1989 r. do-ga-da-li”- wykpił go Czarzasty. To właśnie dzięki tej nieformalnej umowie czołowi zbrodniarze, którzy mieli krew Polaków na rękach, jak ostatni dyktator PRL Wojciech Jaruzelski i szef jego bezpieki Czesław Kiszczak, mogli umrzeć na wolności bez żadnej kary. W tle transformacji jest przyzwolenie, a wręcz nacisk zachodnich demokracji, które obawiały się, że jeżeli dojdzie do niekontrolowanej zmiany władzy w Polsce, to odmówi ona (zgodnie z międzynarodowym prawem) spłaty długów zaciągniętych przez sowieckie marionetki. Czytaj dalej Ostatni szwindel komunistów